De grens en Chicago

Na het eerste nachtje in de camper, het bed slaapt prima trouwens, vertrokken we richting Amerikaanse grens met als doel om zo ver mogelijk richting Chicago te rijden als we konden. Dit voerde ons uiteindelijk naar Albion, Michigan, maar niet voordat we te maken kregen met de Amerikaans bureaucratie.
Hoewel je voor het betreden van Amerika per land geen ESTA nodig hebt, werden wij wel aan de grens tegengehouden omdat we geen ESTA hadden aangevraagd. Allereerst een vragenvuur van de douanier aan zijn poortje. Of de camper van ons was, of we al tickets hadden voor de terugreis, of we citrusvruchten of brandhout aan boord hadden en uiteindelijk of we een ESTA hadden. Na die vraag schreef hij een papiertje uit, riep wat over zijn portofoon en kwamen er twee (zwaarbewapende) leden van de Homeland Border Security naar buiten. We mochten de camper even verderop parkeren, alles laten liggen (inclusief mobiele telefoons) en slechts gewapend met onze paspoorten en, uiteraard, geld mochten we door naar binnen.
Binnen mochten we ons inschrijven op een ouderwets clipboard en wachten tot iemand ons riep. Na ongeveer een kwartier, welke trouwens een uur leek te duren, mochten we ons melden bij de balie. De agent in kwestie stelde een paar vragen, waarna hij ons ieder een formulier gaf om in te vullen. Groot was onze verbazing toen bleek dat het dezelfde vragen waren als op de ESTA. Nog groter was onze verbazing dat Ted zijn ESTA nog helemaal niet verlopen was. Voor Mounya daarentegen hadden ze nog meer vragen. Waarschijnlijk omdat zij ingevuld had een dubbele nationaliteit te hebben, of door de Marokkaanse stempel in haar paspoort, maar zeker zullen we het nooit weten. Aan Mounya werd gevraagd of zij wel eens in Pakistan, Syrië of Afghanistan was geweest wat uiteraard niet het geval is. Ook moest ze een verblijfadres opgeven, welke we nog helemaal niet hadden. Gelukkig was deze beambte zo vriendelijk om een adres voor ons te zoeken (4000 123 Street in Chicago) en mochten we door.
De camper stond gelukkig nog waar we hem hadden achtergelaten en na wat complimentjes over de camper van een andere beambte die buiten stond te wachten, konden we gelukkig weer verder.
Op de camping aangekomen bleek dat de douane ook in de camper was geweest en bijvoorbeeld onder de banken en de beide zijdeuren had gekeken. Alsof je een crimineel bent.
In Albion, waar we ook weer laat aankwamen, hebben we wat brandhout gekocht (“vul dit bakje maar tot hier en pak een trekkarretje om het naar je site te brengen”), gauw gebarbecued en zijn we lekker gaan slapen. Mounya moest heel nodig naar het toilet, maar het bleek een beerput te zijn en ’s ochtends hebben we ook maar niet gedoucht.
De volgende dag hebben wij alleen maar gereden, een beetje om en om en Mounya tijdens alle wegwerkzaamheden bij Chicago. Totdat we iets ten noordwesten van Chicago een mooie KOA camping hadden gevonden, vlakbij Woodstock. Deze mensen wisten ons gelukkig goed uit te leggen hoe wij het beste in Chicago konden komen, namelijk met de trein.
Na maar een nachtje op die camping moesten we racen naar het treinstation in Woodstock, we hadden de tijden van de trein nog niet goed bekeken en de laatste vertrok al een stuk eerder dan verwacht. De camper konden we mooi dwars op het “Commuters Lot” zetten, waar na een stukje rennen we bij het treinstation net op tijd aan kwamen. Het treinstation leek in de verste verte niet op een Nederlands station, het was gewoon een stukje verhoogd asfalt met een gele lijn waar je achter moet wachten. Eenmaal in de trein zijn we bovenin gaan zitten. Ieder station waar we stopten stapten er meer mensen in met een Cubs shirt of pet in. Blijkbaar was er een grote honkbalwedstrijd aan de gang in Chicago.
In Chicago aangekomen bleek ook weer dat er een aangepaste dienstregeling was vanwege Memorial Weekend. Wij hadden dus maar een paar uurtjes in de stad voor we weer terug moesten, want we moesten ook nog een stukje rijden omdat de camping waar we hadden gestaan geen plek meer had voor de komende nacht.
Nadat we een beetje de richting hadden gevonden vertrokken we naar Millenium Park, onderweg hebben we nog een veel te duur broodje gegeten en de grootste kleine koffie die we tot nog toe hadden gezien. In het park was het eerste wat we tegenkwamen twee enorme glazen fonteinen, hier waren allemaal kindjes uit de omgeving lekker aan het afkoelen. Even later zagen we dat er op de kanten van de fonteinen die naar elkaar gericht waren een gezicht stond afgebeeld. Na even aan de zijlijn afgekoeld te hebben op een muurtje zijn we verder het park ingelopen. In de verte konden we een enorm amfitheater zien liggen, met vlak daarnaast “The Bean”. Na net als alle andere toeristen een foto van onszelf te hebben gemaakt in de weerspiegeling zijn we er nog even onderdoor gelopen om vervolgens onze reis te vervolgen richting the Magnificent Mile. Hier kwamen we in het begin al een prachtig gebouw tegen met daarin allerlei stenen van verschillende plekken van over de hele wereld. Iets later zijn we enorm natgeregend en hebben we gescholen in de Disney winkel.
Het was alweer tijd om terug te gaan, deze keer langs de waterkant via de Waterwalk. Op de trap naar beneden kwamen we nog een tussenverdieping tegen, hier bleek minstens zoveel verkeer te rijden als boven op straatniveau. Ze hebben een hele verdieping onder de stad aangelegd vanwege al het verkeer! Zelfs sommige bruggen doen hier aan mee.
We zijn teruggegaan naar het station, waar we nog even de boekenwinkels hebben bekeken en kaartjes hebben gekocht voor de terugreis. We konden een kleine tien minuten later instappen en 100 minuten daarna stonden we weer bij de camper. Die er gelukkig nog stond. Zonder wielklem. Zonder bekeuring.